Olifantsrivier: 4 dagen wandelend genieten van Kruger
Eindelijk is het dan zo ver! Jut en Jul gaan weer eens genieten. We zijn al jaren bezig om deze tocht te gaan maken maar nu mogen we dan eindelijk. We landen in ons geliefde Phalaborwa en genieten de eerste dagen gewoon weer eens even van Kruger, de vogels en de rust die het hier allemaal uitstraalt. Op donderdag krijgen we een briefing van Donovan, de ranger die de leiding heeft tijdens onze tocht. We vragen hem het hemd van zijn lijf. Niet dat we niet weten wat te verwachten of hoe dit zal gaan maar we willen vooral er voor zorgen dat we niet met te veel bepakking moeten lopen. De tocht is namelijk 4 dagen lang en het is juli. Dat betekent overdag over het algemeen heerlijk weer en ergens tussen de 25 en 30 graden maar in de avond koelt het heel snel af. Met een tent, een gasbrander om te koken, luchtmatrasjes en twee dikke slaapzakken gaat het snel met de kilo´s achterop en dus besluiten we om verder echt het minimale mee te nemen.
Op vrijdag gaan we boodschappen doen. Tonia zet in op wraps en ik op noodle soep. Ik weet nu dat ik dat toen anders had moeten inpikken. Die dingen zijn niet te hachelen! Nou ja, bij thuiskomst besluiten we om alles in zakjes per dag te stoppen en zijn we blij met het resultaat.
De zaterdag lummelen we maar wat rond en pakken onze rugzakken in; morgen gaat het dan écht beginnen!
Zondag;
Om half 8 verzamelen we voor het ontbijt. Donovan en Johan (onze rangers) laten zich de eieren goed smaken en vol goede moed stappen we rond 8 uur in de auto die ons gaat droppen. We zijn goed en wel in het park als we ineens leeuwen tegenkomen en blijven dan toch maar even kijken. Na nog een keer anderhalf uur in de auto te zitten worden we gedropt aan de rand van een droge rivierbedding. Donovan geeft ons nogmaals een briefing wat te doen in geval van gevaar en we zijn op pad! De totale wandeling zal ongeveer 45 kilometer lang zijn en dat is in 4 dagen natuurlijk prima te doen. We hoeven ons niet te haasten en we genieten van de kleinste dingen. Tonia en ik zijn dol op sporen van dieren en zowel Donovan als Johan zijn hier meesters in. De komende dagen worden we veel en vaak ondervraagd en we worden er steeds beter in! Na een kleine 2 uur wandelen (met de nodige stops voor een sigaretje of een plas) komen we aan bij de Olifantsrivier. Deze rivier zal de komende dagen niet meer van onze zijde wijken. We staan oog in oog met een kudde olifanten en aan nijlpaarden ook geen gebrek........ Na een uurtje verder te zijn gehobbeld geeft Donovan ineens het teken dat we onze rugzakken af moeten doen en verder moeten sluipen. Een waterbok slaat alarm en niet voor niets! Johan en ik zien nog net de luipaard wegschieten als wij door de struiken de achtervolging inzetten; SUPER! De rest van de dag blijft vol met dieren (giraffes, olifanten en impala´s) en als we bijna bij ons kampement zijn spot ik een hyena aan de overkant van de rivier. Ik vind dit hele koddige beesten en deze doet zijn naam eer aan als ie achter een nijlpaard aanjaagt! Jammer genoeg verliezen we hem uit het oog. We zetten onze tenten op en koken ons potje. Dan kruipen we dicht bij het kampvuur om lekker warm te blijven en staren wat wazig voor ons uit..........
Maandag;
Mijn rug voelt niet helemaal jofel vanmorgen! We lagen op gras maar echt comfi was dat niet......Wat rekken en strekken en een losschud actie van Donovan verlichten de ellende wel wat. De zon begint te schijnen en de Olifantsrivier stroomt in al zijn glorie. Regelmatig passeren we kleine stroomversnellingen en die zijn extra leuk want deze zijn vaak het jachtgebied van krokodillen. We komen deze morgen eerst een eenzame buffel tegen alvorens Donovan besluit dat we de rivier gaan oversteken. Dit kan natuurlijk alleen maar in ondiep water waar we zelf goed kunnen zien wat er gaat gebeuren. Nadat we net zijn overgestoken zien we 50 meter verderop net een knoeperd van een krokodil het water inglijden.......... De rest van de dag is het landschap in mijn ogen op zijn mooist. Dit geldt vooral voor een plek die luistert naar de naam Musomani; net een sprookje! Als ik die middag lekker voor me uit loop te mijmeren hoor ik Donovan ineens gillen; "Get behind me! Get behind me!" Ik schrik me werkelijk kleurenblind en mijn voeten weten even niet welke kant op. Ik hoor het struikgewas ritselen maar duik vervolgens met mijn neus in het zand (was niet de bedoeling!). Het blijkt een nijlpaard te zijn.......Ze schrikt net zo erg als wij maar kiest voor het water in plaats van een frontale botsing met 2 geweren. Een uurtje later ,als mijn bril weer recht staat en het zand net tussen mijn kiezen vandaan, lopen we niets vermoedend langs een rotsblok waarachter mevrouw olifant verstoppertje staat te spelen! Ik was nu wat meer op mijn hoede en schrik er dus niet zo van......Ook dit loopt goed af. Donovan schreeuwt ook niet; dat helpt....... Een uurtje later bereiken we ons kampement en slapen als roosjes op heerlijk zacht zand! We gaan lekker poedelen in de rivier met een wonderschone ondergaande zon, het leven is goed, heel goed!
Dinsdag;
Net als gisteren is de rivier ook vandaag weer een plaatje. De lucht is strakblauw en alles dat we hoeven te doen is genieten! Het wandelen is zeker met deze temperaturen niet zwaar en omdat het eten steeds minder wordt is de rugzak al een stuk minder zwaar! Water drink je gewoon uit de rivier maar natuurlijk niet voordat je er waterzuiveringstabletten in hebt gegooid. Werkt prima al moet ik zeggen dat ik meestal er ijsthee van maak om die tabletten smaak niet te veel te proeven. We liggen voor op schema en dat stelt mij in staat om een middagdutje te doen. Heerlijk lig ik met Johan (we zijn allebei boven de 40 en dus een sterke band) in de wind onder een boom....... Qua dieren is het vandaag niet zo wild maar dat geeft niet, we hebben al zo veel gezien en de wandeling zelf is gewoon puur genieten! In de avond zetten we voor de laatste maal de tent op en beseffen ons dan plots dat het morgen alweer voorbij is!
Woensdag;
Bah, we gaan terug naar een plek waar je wel moet weten hoe laat het is en waar je mobiel bereik hebt! Na een paar uur wandelen komen we ineens op een plek waar Donovan ons feliciteert met het lopen van "de trail". Wat een triest moment..... Dan verschijnt er ook nog eens een auto en weet je het zeker, het zit er op! Net voor de lunch komen we weer bij ons huis aan. Het was puur genieten en we nemen ons voor om deze geestelijk louterende tocht vanaf nu elk jaar te maken!